بزرگنمايي:

ندای لرستان - در نوروز 1354 خبرنگار «زن روز» به سراغ انوشیروان روحانی آهنگساز برجسته کشورمان رفت و با او گفت‌وگوی کوتاهی انجام داد. شرح این گفت‌وگو را که نهم فرودین 1354 در مجله یادشده منتشر شد می‌خوانید.

انوشیروان روحانی در سال گذشته فقط یک ترانه به نام «اوستا کریم» ارائه داد که موفقیت چشمگیری هم داشت. او درباره علت کم‌کاری خود می‌گوید:
من هرگز نتوانسته‌ام به یک ماشین مبدل شوم و به طور منظم محصول بیرون بدهم. یک آهنگساز گاهی ممکن است چند ماه در حال رکود باشد و بعد از دو سه هفته ناگهان چندین ایده نو برای آهنگسازی پیدا کند. تازه هر یک از این ایده‌ها، تا وقتی که به یک آهنگ مبدل شود و شعر روی آن بیاید و به صورت یک ترانه با صدای خواننده‌ای به گوش مردم برسد، مستلزم روزها و هفته‌ها صرف وقت و زحمت است.
البته من تصدیق می‌کنم که در سال گذشته کم‌کار بودم، اما امسال قول می‌دهم ک جبران کنم. به عنوان آغاز در اولین ساعات تحویل سال نو، چندین آهنگ جدید از من پخش شد و امیدوارم این پرکاری همچنان ادامه پیدا کند.
از او می‌خوهم که نظرش را درباره بهترین ترانه سال و بهترین خوانندگان و هنرمندان ترانه بگوید. خنده بلندی سر می‌دهد و در جواب می‌گوید:
خیال دارید روابط مخلص را با همه به هم بزنید؟ اگر بگویم فلان ترانه بهتر است و فلان خواننده قشنگ‌تر خوانده و موفق‌تر بوده، دیگران ناراحت می‌شوند و من در تمام سال باید جواب گلایه آن‌ها را بدهم و مثل سال قبل فرصتی برای ارائه کارهای تازه نخواهم داشت. بنابراین از قول من بنویسید که همه عالی بودند، همه درخشیدند، همه اول هستند!
اگر درباره موسیقی سنتی و موسیقی مدرن اظهار نظر کنید باز به یکی از این دو بر می‌خورید؟
نه، این‌جا دیگر مسئله شخص مطرح نیست، اما عقیده من معلوم است، چون خودم یکی از آهنگسازانی هستم که منتهای تلاشم را کرده‌ام تا موسیقی سنتی خودمان را با اجرای مدرن عرضه کنم و استانداردهای بین‌المللی برای آن به وجود آوردم.
نظر من این است که موسیقی اصیل ایرانی به صورت سنتی آن برای امروز کافی نیست و باید تکنیک جدید موسیقی در خدمت آن قرار گیرد تا جهانی شود.
تعصب روی موسیقی اصیل ایرانی، عینا مثل این است که بخواهیم برای مسافرت به جای هواپیما و اتومبیل و ترن از اسب و گاری و کجاوه استفاده کنیم.