چاپ

ندای لرستان - وطن امروز / «مهمل‌نمایی دولت سیزدهم، مقابله با نگاه سوم پیشرفت» عنوان یادداشت روز در روزنامه وطن امروز به قلم محمد رستم‌پور است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
«بنده در این سی و چند سال از همه دولت‌ها با گرایش‌ها و توان‌های مختلف حمایت کردم. لکن در مورد این دولت علاوه بر کمک، بنده با نگاه به این 2 سال، تمجید هم می‌خواهم بکنم». این فرمایش رهبر معظم انقلاب در 8 شهریور 1402 است؛ در جمع اعضای هیأت دولت سیزدهم. 18 ماه پیش از آنکه به بهانه بیانات هفته پیش معظم‌له موجی تخریبی از سوی چهره‌های شناس و ناشناس بویژه در شبکه‌های اجتماعی به راه بیفتد و دولت سیزدهم را «پوچ» و «مهمل» بخوانند. حمایت رهبر انقلاب و تحسین پرکاری و فایده‌مندی دولت سیزدهم و دغدغه‌مندی و تعهد شخص رئیس‌جمهور به روزها و ماه‌های پس از شهادت دردآلود مسافران پرواز اردیبهشت مربوط نمی‌شود. حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در طول کمتر از 3 سال عمر دوران دولت سیزدهم بارها و بارها به جهت‌گیری ارزشمند بویژه مواجهه شجاعانه و مبتکرانه شهید رئیسی با مسائل در دوره‌ای که حکمرانی ایرانی با فقر ایده و ضعف امکان روبه‌رو بود، اشاره کردند. تا جایی که آیت‌الله شهید رئیسی را از نظر فرصت‌شناسی و خدمتگزاری مفید با امیرکبیر مقایسه کردند. با این همه، همان چیزی که در همان جلسه شهریور 1402 مورد نقد رهبر انقلاب قرار گرفت، دولت سیزدهم را در سایه‌ای از ابهام، ضعف و ناکارآمدی تصویر کرد. حضرت آیت‌الله خامنه‌ای هشدار داده بودند «نارسایی در زبان رسانه‌ای دولت» نتوانسته همه خدمات دولت را برای افکار عمومی بازتاب دهد! اما مهم‌تر از آنچه بر سر شهید رئیسی و یارانش گذشته است، چرایی تصویرسازی مخالفان دولت از پاستور در فاصله اردیبهشت 1400 تا اردیبهشت 1403 است. مخالفان از رئیس سازمان تربیت بدنی و رئیس سازمان محیط زیست دولت هفتم و هشتم گرفته تا مطبوعات زنجیره‌ای و اکانت‌های سایبری لجن‌پراکن در توئیتر (ایکس) و تلگرام در کنار معاندان انقلاب اسلامی در یک گزاره مشترکند. چه کسانی که انتخابات ریاست‌جمهوری 1400 را تحریم کردند و بر طبل «مهندسی» و «ناسالم بودن» انتخابات کوبیدند و چه کسانی که زبان به طعن و تمسخر همه کنش‌های رئیس‌جمهور شهید در سخنرانی‌هایش در 30 ماه ریاستش بر دولت گشودند و حتی فراتر از آن، همه آنان که در پی تخریب و تضعیف مقاومت ملی ایرانیان در روزهای پرآشوب ناآرامی‌های 1401 برآمدند؛ چیزی را دانسته یا ندانسته هدف گرفته بودند که عصاره حیات ایران امروز است: «ایده و امکان». دولت سیزدهم در شرایطی بر سر کار آمد که ایده حل مشکلات اقتصادی و معیشتی از طریق مذاکره با قدرت‌های خارجی و امکان‌سازی در ژنو و لوزان و به تعبیر صریح‌تر، فکر برجامی، ناکارآمدی خود را نشان داده بود. رهبر انقلاب در دیدار مسؤولان نظام در رمضان سال 97 به تصریح، عدم کارآمدی این نکته و نگاه را گفته بودند: «همین‌طور که آقای رئیس‌جمهور (حسن روحانی) گفتند واقعاً آمریکایی‌ها در این قضیه از لحاظ اخلاقی، از لحاظ حقوقی، از لحاظ آبروی سیاسی در دنیا شکست خوردند؛ خب، بله! آمریکا بی‌آبرو شد؛ این یک واقعیتی است و در این تردیدی نیست اما من می‌خواهم این را مطرح کنم که آیا ما مذاکره را شروع کردیم برای اینکه آمریکا بی‌آبرو بشود؟ هدف مذاکره‌ ما این بود؟ ما مذاکره را شروع کردیم برای اینکه تحریم‌ها برداشته بشود و شما ملاحظه می‌کنید که بسیاری‌ از تحریم‌ها برداشته نشده، حالا هم دارند تهدید می‌کنند که تحریم‌های چنین‌ و چنان را بر ایران تحمیل خواهیم کرد». در پی‌ ناکارآمدی برجام و در حالی که به تعبیر سردار شهید سپهبد قاسم سلیمانی، دشمن در پی تحمیل برجام‌های 2 و 3 بود، شهید رئیسی با جانفشانی و فداکاری و پرهیز از هر گونه عافیت‌طلبی دل به خطر زد و در انتخابات کاندیدا شد و به رغم همه بداخلاقی‌ها و ناجوانمردی‌ها تلاش کرد ترسیمی از یک دولت اسلامی به دست دهد. در متن این ترسیم، اولا رسیدگی فوری به اولویت‌های خدماتی مبتنی بر نگاه درون‌زایی بود که بر اثر تحریم پدید آمده بود. ثانیا کوشش برای باز کردن پای ایران به همه مجامع و تالارهایی که ممکن بود گشایش اقتصادی به بار آورد؛ آن هم به کمک تلاشگری و ایثارگری دیپلمات انقلابی، شهید دکتر حسین امیرعبداللهیان. تصویر «ایران ضعیف» به دنبال طراحی «ایران وابسته» خواهد آمد و دولت سیزدهم در گام نخست کوشید جهان را فراتر از آمریکا و اروپا تعریف و مبتنی بر ائتلاف‌های منطقه‌ای و نوعی شرق‌گرایی مبتنی بر انتفاع اقتصادی، مسائل جامعه ایران را حل کند. آنچه دشمنان دولت سیزدهم، داخلی و خارجی، غافل یا خائن، دانسته یا ندانسته، در آن شرکت دارند، این است که ایران نمی‌تواند مبتنی بر توان خود و براساس فهم و ایده درونی بایستد. برای آنکه راه سوم، یعنی بهره‌مندی از عقلانیتی که عده‌ای آن را در مذاکره و امتیازدهی مطلق به غربی‌ها با سویه‌ کسب منفعت برای ملت تعریف می‌کنند و حتی تحقیر بی‌شرمانه زلنسکی در کاخ سفید را هم تحصیل منافع ملی(!) می‌شناسند؛ در ترکیب با انقلابی‌گری‌ای که رو به عقب نیست و اولویت‌ها را بدرستی می‌شناسد و فراگیری و تنوع و تکثر قومی و نژادی و فکری را به رسمیت می‌شناسد و تجارت را برای عدالت می‌خواهد؛ به بار ننشیند، مشخص است خناسان هیچ فرصتی را از دست نمی‌دهند. دولت سیزدهم، تجلی عقلانیت انقلابی بود و راه سومی را پیش روی ایران گذاشت که انقلاب اسلامی ایران تعریف می‌کرد. یعنی مقاومت اقتصادی و نه ریاضت اقتصادی، مذاکره و نه فقط با اروپا و آمریکا، حسابگری دیپلماتیک و نه خوش‌بینی غیرمنطقی و از این جهت است که دولت توانست «شدن» را معنا کند. در نظر برخی، آنهایند که فقط حکمرانی و دیپلماسی را می‌فهمند و آنهایند که منافع ملی را تعریف می‌کنند و تنها آنهایند که «برای ایران» کار می‌کنند. این انحصارطلبی و تکبر و تفرعن تنگ‌نظرانه، اتفاقا راه هر گونه ایده‌مندی و ابتکار را می‌بندد و راه نجات را تفکر قجری معرفی می‌کند. دولت شهید رئیسی به هیچ عنوان بدون ایراد و اشکال نبود اما نگاهی به آمارها و مستندات اقتصادی در حوزه‌هایی مانند رشد اقتصادی، اشتغال و ضریب جینی نشان می‌دهد اتفاقاً دولت مهمل و پوچ نبود. نیاز جامعه ایران به مذاکره تحقیرآمیز یا آنچه رهبر انقلاب، تحکم نامیدند، تنها و تنها در صورتی نفی خواهد شد که امتیازات دولت سیزدهم در رهگیری یک نگاه فراگیر ملی براساس توانمندی‌های داخلی دنبال شود. دشمن این را نمی‌خواهد.