بزرگنمايي:

ندای لرستان - آرمان ملی / «اجماع ملی و رادیکال‌ها» عنوان یادداشت روز در روزنامه آرمان ملی به قلم علی صوفی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
روز گذشته از سوی محسن رضایی بحثی در مورد اجماع ملی مطرح شده است که باید بگوییم این می‌تواند در ادامه مباحثی مانند وفاق ملی، اتحاد ملی و یا مواردی باشد که پیش از این توسط محمد خاتمی مطرح شده بود و اصولگراها به‌ویژه جریان تندرو، به همین بهانه حملات زیادی را متوجه دولت اصلاحات کردند.
در حالی که این یک امر عقلانی، منطقی و در راستای منافع ملی است و اساسا مخالفت با این موضوعات معنایی در عرصه سیاسی ندارد. کسانی که مخالف اجماع ملی یا هر همبستگی ملی باشد، معنایی جز این ندارد که نگران اصلاح وضع موجود و یا برقراری ارتباطات بین‌المللی هستند. بی‌تردید باز شدن فضا برای کاسبان تحریم بسیار دشوار خواهد بود. کنار رفتن تحریم‌ها می‌تواند برای تندروها معنای خوبی نداشته باشد. یکسری انحصارطلبی در فضای سیاسی ایران وجود دارد که با عنوان‌‌هایی مانند خالص‌سازی شناخته می‌شود که همواره با سوءاستفاده از نیروها و آرمان انقلاب دنبال ماجراجویی داخلی و خارجی بوده‌اند. برخی از این نیروها را با نام پایداری‌ها می‌شناسیم که اکنون در موارد متعددی شائبه تقابل آنها با منافع ملی برای عموم مردم شکل گرفته است. تندروها وفاق ملی و اجماع ملی را نخواهند پذیرفت چون تنها به‌فکر منافع خودشان هستند. باتوجه به اینکه منافع ملی می‌رساند که باید از جنگ و افزایش تنش پرهیز کرد ولی این تندروها هستند که همواره از افزایش تنش استقبال کرده و گاهی حتی بر شیپور جنگ دمیده‌اند. فکر آنها همواره نشان می‌‌دهد که دنبال مشارکت نیستند. مواردی که مطرح می‌کنند باعث شده ندانیم در چه حوزه‌ای باید با آنها گفت‌وگو و یا بحث کنیم. نه اهل منطق هستند و نه خوانش‌شان از دین با اکثریت جامعه تشابه دارد. در موارد اجتماعی هم می‌بینیم که ‌دنبال راه‌‌های غیرمنطقی هستند. در مورد اینکه باید اجماع یا وفاق یا همبستگی و... شکل بگیرد، در درجه اول طرح جامعی باید ارائه شود تا بدانیم بر روی چه چیزی باید اجماع شود. اگر واقعا بحث اجماع است که قانون اساسی با اشاره به انتخابات و ظرفیت‌های قانونی برای این حوزه پیش‌بینی‌هایی انجام داده است. در ثانی در همین قانون اساسی به ظرفیت‌های استفاده از رفراندوم هم اشاره شده است. انتخابات که نقش آن در حاکمیت و قانون اساسی به‌خوبی روشن است و تاکید دارد مردم خودشان باید بر سرنوشت خود حاکم باشند ولی به این نکته ظریف باید اشاره کنیم که در متن قانون اساسی به اکثریت و اقلیت اشاره شده و نشان می‌دهد نمی‌تواند اجماعی در کار باشد. به‌همین دلیل اینکه می‌گویند می‌خواهیم به انسجام و یا اجماع برسیم باید بگوییم که همین انتخابات و حاکمیت قانون می‌تواند راه روشنی برای ایران باشد.