ندای لرستان - دیروز خبر آمد که شهریار مسرور از میان ما رفت.

دیروز خبر آمد که شهریار مسرور از میان ما رفت. او را با آلبوم خاطره‌انگیز « بهشت از آن تو» به یاد می‌آوریم، آلبومی که به جز موسیقی فیلم بودنش خصیصه توی چشم‌تری هم (البته برای آن موقع) داشت، آلبومی با آهنگ‌هایی که به سبک کانتری و بلوز پهلو می‌زدند، توجه کنید که هنوز سال 1379 بود و هنوز تب کارهای راک و تلفیقی توی بازار موسیقی فراگیر نشده بود و مطبوعات هم آن طوری که بعدها برای خیلی از کارهای متفاوت موسیقی بمب ترکاندند، هنوز گوش‌شان با این گونه موسیقی انگار که آشنا نشده بود.

مسرور آن آلبوم به یاد ماندنی را با همکاری دوستانش- مهرداد نوذری و بهمن سپهری شکیب- منتشر کرد و در خاطره‌های بسیاری از خوره‌های موسیقی جاودانه شد. بعد از حدود 7 سال کار جدیدی از شهریار مسرور – با عنوان « گاهی وقتا »- خیلی بی سر و صدا به بازار آمد که البته نسبت به کار قبلی به وضوح، شخصی تر از آب درآمد؛ دیگر از آن تلفیق های نچسب که بیش‌تر به خاطر ذات موسیقی فیلم بودن، مثلا در ترانه‌های «سوی کوه‌ها» و «تهران» به کار رفته، خبری نبود و دغدغه‌های اصلی مسرور پررنگ‌تر نمایش داده شد. پیش‌تر همه‌اش منتظر بودیم تا اثری دیگر از مسرور منتشر بشود و به همین خاطر برویم سراغ‌اش، تا بالاخره «گاهی وقتا» به بازار آمد و دوباره ما را به یاد این موزیسین پیش تاخته «کانتری نواز» انداخت. 
اما امروز او دیگر نیست که باز راک‌فن‌های ایرانی را سورپرایز کند و آه از روزهای رفته. شهریار مسرور خالق بدیع‌ترین آثار در بلوز و کاانتری بود و شاید آنطور که باید وایرال نشد. اصولا کاربلدهای در سایه می‌مانند تا ابتذال بالا بیاید و دیده شود. به هر حال یک نابغه از موسیقی ایران پر کشید. در ادامه با کاربرانی همراه می‌شویم که شخصا با احوالات آثار شهریار مسرور آشنا بودند.

امیر بهاری، منتقد موسیقی در وصف شهریار مسرور نوشت: شهریار مسرور از معدود موزیسن‌های بلوزبلد ایران و یکی از اولین سانگ‌رایترهای موسیقی ایران بعد از انقلاب بود. شهریار یکی از باسلیقه‌های صحن موسیقی آلترناتیو ایران بود توی دهه هفتا‌د حتا وقتی کاور می‌کرد جی،جی.کیل کاور می‌کرد مهاجرت کرد‌ که راحت بزنه و بخونه ولی دوست داشت ایران کار کنه برگشت ولی جایی برای هنرمند مستقل نبود و رفت به پیشواز مرگ.
آرش از همکاران او هم نوشته: شهریار مسرور یک استثنا بود، دخلش و خرجش وقف موسیقی می‌شد. شهریار اون چیزی رو‌ که میگفت زندگی میکرد، رفیق واقعی، موزیسین تمام عیار. سهم‌ بسیار بزرگی به گردن‌ موسیقی راک‌ ایران داشت. با هیچ ‌گیتاریست دیگری اینقدر ساز زدن راحت و در عین حال آموزنده نبود برای من، ساز زدن دوباره با شهریار تبدیل شد به یک‌ رویای محال… جایت همیشه خالی خواهد بود رفیق. جایت همیشه خالی خواهد بود در قلب ما.

رامین هم گریزی به فیلم علیرضا داوودنژاد زده: علیرضا داوودنژاد یه فیلم داره به "اسم بهشت از آن تو". یه مردیه که اتفاقا عارف و تارک دنیا هم نیست و فهمیده زندگی شهری چقدر پوچه. رفته شمال تو یه دهی زندگی می‌کنه. گیرتون اومد ببینین حتمن. موزیکشم شهریار مسرور ساخته بود. یه کانتریِ ایرانیِ خیلی خوب و باحال.
صفا هراتیان هم درباره شهریار نوشت: اسم شهریار مسرور برای اونایی که از قدیم‌تر جریان موسیقی راک و آلترناتیو فارسی رو دنبال می‌کنند، آشناست. خواننده‌ی پرکار دیروز و کم‌پیدای امروز که با موسیقی متن فیلم «بهشت از آن تو» (داوودنژاد 79) سر زبون‌ها افتاد. 

مهرداد هم از طرفداران موسیقی راک در وصف مسرور می‌نویسد: یکی از استعدادهای خاموش موزیک راک و جز فارسی شهریار مسرور یود. هیچوقت نمیتونم آهنگاشو رد کنم.
و باز هم صفا که نکته‌ای تازه از مسرور رو کرده: گیتار آکوستیک ترنج نامجو رو هم شهریار مسرور زده.