بزرگنمايي:

ندای لرستان - هم میهن /متن پیش رو در هم میهن منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
رئیس‌جمهور آمریکا به میزان جمعیتی که لازم است نوارغزه را ترک کنند و یا سرنوشت این منطقه پس از بازسازی و به‌زعم او تبدیلش به جایی بهتر از موناکو اشاره‌ای نکرده است. آیا علاقه‌مند است که نوارغزه پس از بازسازی به فلسطینی‌ها واگذار شود یا اینکه با خالی کردن این منطقه از جمعیت، علایق بن‌گویر و اسموتریچ را به اجرا بگذارد.
 احمد زیدآبادی|پیشنهاد دونالد ترامپ رئیس‌جمهور آمریکا برای اسکان مردم نوار غزه در اردن و مصر با واکنش منفی این دو کشور و بسیاری دیگر از کشورها بخصوص اتحادیۀ اروپا روبه‌رو شده است، با این حال، ترامپ پیشنهاد خود را تکرار و بر آن تأکید کرده است. به گفتۀ ترامپ، نوارغزه تبدیل به خرابه‌ای تمام‌عیار و زندگی در آن چیزی شبیه جهنم شده است. بنابراین، مردم آن به‌طور موقت یا دائم باید در جایی اسکان یابند که از خشونت و جنگ و ناامنی در امان باشد.
ترامپ در عین حال، نوارغزه را جایی عالی در ساحل مدیترانه توصیف کرده که لازم است بازسازی و به جایی بهتر از موناکو تبدیل شود. طبق معمول، پیشنهاد ترامپ دربارۀ لزوم مهاجرت مردم نوارغزه مثل دیگر سخنانش، سرشار از ابهام است. او روشن نکرده است که به فرض مهاجرت فلسطینی‌ها به نقطه‌ای دیگر از جهان و «تبدیل نوار غزه به موناکو» قرار است نهایتاً چه کسانی در این منطقه سکونت داده شوند و چه کسانی آن را اداره کنند؟
ظاهرِ سخن ترامپ از منظر «ناگزیری سازگاری در برابر عمل انجام‌شده» شاید برای برخی ناظران خالی از دلیل نباشد. او می‌گوید؛ در حالی که بیش از 80 درصد خانه‌ها در شهرها و اردوگاه‌های نوار غزه ویران شده یا آسیب کلی دیده و اثری از زیرساخت‌های اقتصادی و اداری و بهداشتی و آموزشی باقی نمانده و بازسازی منازل و شهرها هم سال‌ها به طول خواهد انجامید، بیش از دو میلیون جمعیت در مساحتی کمتر از 400 کیلومترمربع، چگونه و در کدام محله می‌توانند زندگی عادی خود را از سر بگیرند؟ آیا می‌توانند در ویرانه‌ها ساکن شوند؟ آیا می‌توانند حداقل خدمات حیاتی را دریافت نکنند؟ اگر پاسخ این پرسش‌ها منفی باشد، در آن صورت چه باید کرد؟
هر فلسطینی نگران از نقشه‌های شرورانۀ دولت نتانیاهو و حامیان آن در هیئت حاکمۀ آمریکا در مورد آینده نوارغزه و کرانۀ باختری، می‌تواند بگوید که حاضر است رنج سالیان طولانی زندگی در زیر چادر را بدون دریافت امکانات ضروری در زمینۀ تغذیه و بهداشت و آموزش برای خود و خانواده‌اش تحمل کند اما پا از نوارغزه بیرون نگذارد، اما آیا تک‌تک خانواده‌ها در نوارغزه همینطور فکر می‌کنند؟ به باور ترامپ، اگر در مصر یا اردن یا هر گوشۀ دیگری از جهان، زندگی بهتر و امن‌تری در انتظار فلسطینی‌های ساکن نوار غزه باشد، بسیاری از آنان حاضر به ترک شرایط بی‌نهایت سخت و محنت‌بار خود و مهاجرت به جای بهتر خواهند شد، بنابراین لازم است به کشورهای دیگر فشار وارد آورد تا راه مهاجرت مردم نوارغزه به سرزمین خود را بگشایند.
همۀ کشورهایی که تاکنون دربارۀ پیشنهاد ترامپ واکنش منفی نشان داده‌اند بر این نکته تأکید کرده‌اند که با هر نوع «اجبار» به ترک نوارغزه از سوی ساکنان آن مخالفند. ترامپ اما تاکنون از «مجبور» کردن فلسطینی‌ها به ترک نوارغزه سخنی به میان نیاورده است. او اصرار دارد که مصر و اردن باید پذیرای مردم غزه باشند تا آنان «داوطلبانه» زندگی مشقت‌بار خود را رها کنند و دست به مهاجرت بزنند!
پادشاهی اردن از 76 سال پیش، پذیرای میلیون‌ها آوارۀ فلسطینی در خاک خود است و اضافه شدن آوارگان را خطری علیه امنیت ملی خود می‌داند. مصر نیز با هر طرحی که سبب مهاجرت و آوارگی بیشتر مردم فلسطین شود، به شدت مخالف است. این دو کشور قاعدتاً در برابر فشارهای ترامپ مقاومت خواهند کرد اما توان آنها در این باره محدود است و رئیس‌جمهور آمریکا تصور می‌کند که با وعدۀ کمک اقتصادی وسوسه‌انگیز از خزانۀ کشورهای نفت‌خیز عرب منطقه، می‌تواند آنها را به پذیرش پیشنهادش متقاعد کند.
ترامپ در عین حال گویا به گزینه‌های دیگر هم اندیشیده است و آن اسکان ساکنان نوارغزه به کشورهایی مثل آلبانی و اندونزی است که نام‌شان در گزارش‌های مطبوعاتی مطرح شده است. روشن است که در مسائل مربوط به فلسطین، گوش ترامپ به دهان دامادش جارد کوشنر است. کوشنر به عنوان یک یهودی ارتدوکس مهمترین دغدغه‌اش، حفظ منافع و امنیت اسرائیل در بالاترین سطح ممکن است. او رهبری تیمِ تدوین‌کنندۀ طرح صلح موسوم به «معاملۀ قرن» را به عهده داشت. طبق این طرح، نوارغزه به علاوۀ 250 کیلومتر از سرزمین‌های مجاور آن در داخل اسرائیل به فلسطینی‌ها واگذار می‌شد. با عملیات 7 اکتبر و جنگ‌های متعاقب آن اما نگاه کوشنر به مسئلۀ فلسطین ظاهراً عوض شده است.
از نگاه او، دولت نتانیاهو با تخریب وسیع منازل و زیرساخت‌های نوارغزه، صورت مسئله را تغییر و منطقه را در مقابل «عمل انجام‌شده» قرار داده و فرصتی «تاریخی» برای مهاجرت مردم این منطقه به نقطه‌ای دیگر فراهم کرده است. تا این لحظه هنوز مشخص نیست که آیا ترامپ و کوشنر همان نقشه‌ای را در سر دارند که ایتامار بن‌گویر رهبر حزب اقتدار یهود و بتسالل اسموتریچ رهبر حزب صهیونیست مذهبی برای نوارغزه کشیده‌اند و یا اینکه پیشنهادش متفاوت از برنامۀ آنهاست.
بن‌گویر و اسموتریچ خواهان ایجاد زمینه‌ای برای مهاجرت «داوطلبانۀ» مردم نوار غزه و همینطور کرانۀ باختری هستند تا اسرائیل حاکمیت خود را بر این دو منطقه گسترش دهد و یهودیان را در آنجا ساکن کند. پیشنهاد ترامپ اما مبهم است. رئیس‌جمهور آمریکا به میزان جمعیتی که لازم است نوارغزه را ترک کنند و یا سرنوشت این منطقه پس از بازسازی و به‌زعم او تبدیلش به جایی بهتر از موناکو اشاره‌ای نکرده است. آیا علاقه‌مند است که نوارغزه پس از بازسازی به فلسطینی‌ها واگذار شود یا اینکه با خالی کردن این منطقه از جمعیت، علایق بن‌گویر و اسموتریچ را به اجرا بگذارد.
در هر صورت، نوارغزه فعلاً از جنگ و خونریزی و ویرانی فارغ شده اما روزهای بی‌نهایت دشوار و حساسی در انتظار آن است. شاید این باریکه دیگر هرگز به وضعیت سابق خود برنگردد.