بزرگنمايي:

ندای لرستان - فرارو /متن پیش رو در فرارو منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
باشگاه استقلال در بحرانی‌ترین روز‌های سه دهه‌ی اخیر خود قرار دارد. این را هر کسی که در این روز‌ها اخبار این باشگاه را دنبال می‌کند به خوبی می‌داند. واکاوی چرایی این اتفاق برای باشگاه بزرگی، چون استقلال، اما نگرانی‌های بیشتری برای فوتبال‌دوستان و غیر فوتبال دوستان ایجاد کرده است.
استقلال تهران در یک دهه‌ی اخیر همواره از یک چیز تکراری ضربه خورده بود: مدیریت باشگاه! در فوتبال دولتی ایران همواره وزارت ورزش و جوانان و پیش‌تر از آن سازمان تربیت بدنی ترکیب هیات مدیره و مدیران باشگاه‌های استقلال و پرسپولیس را تعیین می‌کرد. در یک دهه‌ی اخیر و در برابر ثبات نسبی تیم مدیریتی در پرسپولیس در استقلال شاهد رفت و آمد فراوان مدیر بودیم.
 بسیاری از افرادی که به استقلال آمدند و فجایعی را هم در این تیم رقم زدند قبل و بعدش هیچ‌گاه تجربه‌ی مدیریتی درخوری نداشتند و معلوم نبود با چه رزومه‌ای به استقلال آمده بودند. از سوی دیگر هرگاه استقلال ثباتی در مدیریت باشگاه داشت توانست به موفقیت برسد که شاهد مثالش فصل حضور آجرلو در مدیریت استقلال و حضور مجیدی روی نیمکت این تیم است که حاصل یک ثبات در این باشگاه بود. 
در نهایت، اما فشار‌های کنفدراسیون فوتبال آسیا موجب شد تا سایه مدیریت دولتی از روی سر استقلال و پرسپولیس برداشته شود این دو تیم به بخش خصوصی واگذار شوند. سهم استقلال از این واگذاری هلدینگ خلیج فارس بود. خبری که سال گذشته استقلالی‌ها را بیش از پیش خوشحال کرد. چرا؟ چون آنها تحت مدیریت شرکتی درامده بودند که بزرگترین هلدینگ پتروشیمی کشور است و این به معنی ارتقا یافتن کلاس این باشگاه در همه‌ی حوزه‌ها از جمله حوزه‌ی مدیریتی می‌توانست باشد.
شرکتی که با 15 پتروشیمی بزرگ و زیرمجموعه‌اش در سال‌های تحریم یکی از بزرگترین چرخ‌دنده‌های صنعت و اقتصاد ایران بوده حتما در بدنه‌ی مدیریتی خود مدیران کاربلدی دارد که می‌تواند استقلال را از وضعیت فعلی‌اش نجات دهد. نتیجه‌ی کار، اما اصلا چیزی شبیه به انتظاری که استقلالی‌ها داشتند نبود. نه تنها چیزی شبیه به انتظار استقلالی‌ها نبود که حتی غیرفوتبالی‌ها را هم نگران کرده است. چرا که اگر وضعیت فعلی استقلال را نتیجه‌ی تصمیمات مدیریتی هلدینگ خلیج فارس برای این باشگاه بدانیم برای بسیاری از غیرفوتبالی‌ها هم این سوال پیش آمده که شرکتی با عظمت با چنین مدل مدیریتی اداره می‌شود؟
استقلال از همان روز‌های نخست با مدیران و شیوه‌ی مدیریتی هلدینگ خلیج فارس ضربه خورد. درست جایی که علی عسگری، مدیر بی‌تجربه در صنعت که مدیریت این هلدینگ را بر عهده داشت احمد شهریاری را به استقلال فرستاد. کسی که در تابستان امسال آتش دعوا با جواد نکونام را شعله‌ور کرد و استقلال را به وضعیت کنونی‌اش کشاند. اگر استقلال تابستان امسال یک مدیر لایق و کاربلد داشت به جای فوت وقت و از دست دادن زمان ابتدا سرمربی تیم را انتخاب می‌کرد و بعد بر اساس نظر او بازیکنان جدید را می‌خرید. شهریاری، اما چه کرد؟ هنوز با جواد نکونام به توافق نرسیده دو بازیکن بی نام و نشان بوسنیایی را برای استقلال خرید که همین اقدام جرقه‌ی دعوا‌ها میان او نکونام را زد. به جواد نکونام شاید ده‌ها ایراد و اشکال در زمینه هدایت استقلال وارد باشد، اما نمی‌توان از حق گذشت که در ماجرای اختلاف با شهریاری کاملا حق با او بود. مدیریت باشگاه به چه اجازه‌ای و طبق کدام دستورالعمل بازیکن خارجی به تیم تزریق می‌کند؟ آن هم بازیکنانی بدون اسم و رسم و شناسنامه!
از سوی دیگر تغییرات در راس هلدینگ خلیج فارس با روی کار آمدن دولت مسعود پزشکیان هم موجب تغییراتی در رده‌های مختلف از جمله در استقلال شد. در این میان خود استقلال هم دچار تغییراتی در هدایت باشگاه شد و نکونام رفت و بختیاری‌زاده آمد و او هم رفت تا موسیمانه بیایید. بعد از این تغییرات نوبت تغییر در مدیریت باشگاه بود تاجرنیا به باشگاه آمد و جویباری مدیر عامل تیم شد. مردی که دیروز بعد از تمرین به هواداران استقلال امید داد که موسیمانه تا پایان فصل در تیم می‌ماند، اما ساعتی بعد مربی آفریقایی فسخ کرد!
همین داستان کوتاه به ما این هشدار را می‌دهد که آیا باید نگران هلدینگ خلیج فارس باشیم؟ ماجرا چیزی فراتر از وضعیت بحرانی استقلال و شوخی با سقوط آن به دسته‌ی اول است. الان نگرانی بزرگتر این است که آیا هلدینگ خلیج فارس در همه‌ی این سال‌ها که در تیررس رسانه‌ها نبوده و در مرکز توجه افکار عمومی قرار نداشته با این شیوه‌ی مدیریتی اداره می‌شده؟ اگر چنین است که باید خیلی نگران وضعیت یکی از بزرگترین سرمایه‌های مملکت باشیم!